Terribly right.

Δε θα μαθαίναμε ποτέ επαρκώς και εγκαίρως
Τον τρόπο που ο όρος "παράδοξο"
Είναι εγγενώς οξύμωρος, κάθε φορά.
Πώς ο αποκλεισμός μπορεί να στελεχώσει
Την πληρότητα
Πώς το ελάττωμα είναι συστατικό
Της τελειότητας
Και πως για κάθε ενδεχόμενο μηδενικό
Και κάθε αδιαχείριστη λεπτομέρεια
Είναι το πλήρες και το τέλειο
Που χρωστάει σε εμάς.

Δε θα μαθαίναμε ποτέ τους χίλιους τρόπους
Που στεφανώνουν εγγύηση την έλλειψη
Που κάνουν τον αποχαιρετισμό, υπόσχεση
Που θέτουν τους κανόνες ως πρόκληση εύρεσης
Αυτού στο οποίο δεν έχουν εφαρμογή.

Δε θα μαθαίναμε ποτέ τι θα μπορούσαμε να είμαστε
Αν δεν σκοτώναμε εμείς τα όνειρά μας
Δε θα μαθαίναμε ποτέ να περπατάμε αν δεν φεύγαμε
Ούτε θα ξέραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Δεν λέω πως όλα έγιναν σωστά
Ούτε κηρύσσω κάποιο κακό αναγκαίο
Μα έπρεπε να ενοικιαστούμε στο λάθος
Πριν το αποκρουστικό του χέρι
Μας επιστρέψει, αν όχι τα χρωστούμενα
Τα πλέον επάξια.

Δε θα μαθαίναμε ποτέ
Αν δεν το κάναμε μόνοι μας
Δε θα μαθαίναμε ποτέ
Αν δεν νομίζαμε πως το κάνουμε για εμάς.

Passenger seat.

 Δεν είχα λέξεις
Κι ας μιλούσα πολύ.
Δεν είχα λέξεις
Κι ας τις χρειαζόμουν όλες.

Δεν είχα λέξεις
Γιατί πίστεψα στη σιωπή.
Δεν είχα λέξεις
Γιατί τις έκρυβαν τα ημερολόγια.

Χίλιες φορές κοίταξα
Και όλες τους, σε Είδα.
Χίλιες φορές τον ίδιο δρόμο
Από την ίδια μία αρχή του.

"Φτάσαμε" είπα και έλεγα ψέμματα:
Ποτέ δεν φτάσαμε ολόκληροι.

Κι έπρεπε να σε ξυπνήσω.
Και δεν θέλω πια να κοιμηθώ.

Δεν είχα λέξεις
Συγγνώμη
Δεν είχα λέξεις
Μόνο αυτές που έφτιαξαν οι τρελοί
Οι πεινασμένοι
Λέξεις που εφηύραμε
Για να ακούγονται πάνω απ' τον θόρυβο του κόσμου
Αν τύχαινε ποτέ και μίκραινε όπως απόψε
Έστω για λίγο, έστω και τώρα, πάντα ξανά.

Χίλιες φορές να χαθώ
Είναι το ίδιο ανεξήγητο που με βρίσκει
Χίλιες φορές να μου χαριστείς
Δεν θα 'χω λέξεις ποτέ
Τις ίδιες που δεν έχεις κι εσύ
Αυτές που σαν εμάς, τις φυλάμε ανείπωτες
Πολύτιμες όχι παρ' όλο
Μα επειδή είναι περιττές.