Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Scar tissue names.











I rest my head against the window
Close my eyes
And think of the fires
Think of the hands on the floor
The sound of dripping
The fear of calendars
And the white hills of heaven.

I think of your softness
And the grinder behind your smile
I think of your need
Your little hand seeking my palm
The red marks it leaves on my skin
And the white hills of heaven.

I think of armored cement
And the brick fingers of our city
I think of fleas and ticks
And clocks and the sun on your pillow
I think of a kiss without a name
And the white hills of heaven.

I think of your wrists
I think of more alcohol
I think of the happy days
How easily they fell
I think red, red thoughts
And of the white hills of heaven.

I race my thoughts through the days
Breaking myself
As I collide with ghosts
But there's no choice, not anymore
I hope this road reaches home
And the white hills of heaven.

I try to end once and for all
Wherever it may be inflicted on you
But it heals too fast
And there's always more, more for you
Another day when the sun shines behind me
And on the white hills of heaven.

I rest my head against the window
Try to remember every whisper
But all I can mutter are her words
"In the end, it's gonna feel
like it never happened."
And a smile to burn all smiles
A smile to burn the whole wide world
And the white hills of heaven.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Class.













Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.

Από τη μία, εμείς. Με το βάρος της θέλησης, με τον μονόδρομο της μετάβασης. Το χρέος της εγκατάλειψης αυτών που περπατάνε με τα γόνατα. Εμείς με την ευθύνη του δρόμου που δεν έκρυβε ποτέ καμία υπόσχεση. Εμείς που χαμογελάμε με τα δόντια σφιγμένα όταν μας μιλούν τα ιδανικά μας.

Και δίπλα μας, οι άλλοι. Με έναν μικρό δωρεάν χάρτη στα λόγια τους και ένα μολύβι στη δικιά μας γλώσσα. Με τις όμορφες πράξεις τους για άσχημους λόγους, με την παράλυση για λύση όταν αρχίζει το τρέξιμο. Αυτοί με το ρολόι στην πλάτη τους, εκεί που κανένας καθρέφτης δε βοηθάει να δεις. Οι άνθρωποι που περνάει η ζωή από μέσα τους και νομίζουν πως και το αντίθετο είναι το ίδιο. Οι άνθρωποι που περνάς από μέσα τους, αυτοί που δε θα βρεις εκεί που θα 'σαι αύριο, οι άνθρωποι που έχουν μόνο μια ημερομηνία.

Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.

Φοβάμαι για αυτούς που μένουν να βρεθούν.
Φοβάμαι μήπως αυτό σημαίνει πως τους προφτάσαμε.
Φοβάμαι μήπως μας περίμεναν.
Φοβάμαι τι θα στέκει αντίκρυ τους όταν μας χαιρετήσουν.

Από τη μία εμείς. Εμείς με την ανάγκη να υπάρχουμε πάνω από ένας, εμείς με την δίψα για αιτίες λαθών. Εμείς που λέμε "οι άλλοι" εύκολα, μα μας πονά η μοναξιά της ευκολίας. Εμείς που θέλουμε κι άλλους, όχι απλώς για σήμερα μα για Εκεί.

Και απέναντί μας, οι άλλοι, με τις ευκαιρίες τους να στερεύουν απ'τα τόσα λάθη που ήπιαν οι αδερφοί τους. Απέναντί μας αυτοί, οι άνθρωποι που θα αδικήσουμε χίλιες φορές μα όχι όλες εις βάρος τους. Οι ανίκητοι, καινούριοι άνθρωποι, με ιστορίες που μπορείς να καταλάβεις αν όχι να θυμηθείς. Με όνειρα που μπορείς να παραγγείλεις και με πόνο που φεύγει αν δε τον σκέφτεσαι.

Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.

Εμείς που δεν θέλουμε πια να χρειάζονται λόγια
Και οι άλλοι, που δεν έχουν τι να μας πουν.