Ευρεία παρατήρηση διά της απόστασης
Εκτίμηση μέσω της ευρείας παρατήρησης
Έλεγχος μέσω της εκτίμησης
Καθοδήγηση μετά του ελέγχου
Εγγύτητα προκύπτουσα της καθοδήγησης.

Υπήρξε ποτέ οξύμωρο πιο μονολεκτικό
Απ' τη φιλοδοξία;

Απορίες VI

Λένε πως το φως ενός αστεριού διανύει δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μέσα στο απόλυτο κενό για να φτάσει σε εμάς χιλιάδες χρόνια αργότερα, όταν το ίδιο το αστέρι μπορεί να έχει πάψει να υπάρχει.
Αναρωτιέμαι, αν η αλήθεια είναι το αστέρι και η απογοήτευση το φως του, μας κάνει αυτό κενούς;

Απορίες V

You march on a trodden momentum
Towards a chimaera called completion
And then what?

Novocaine.

Με κοιτά
Μου χαμογελά
Κι ανάβει ένα τσιγάρο
Και με ρωτά
"Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;"

Και δε μπορώ να βρω μιαν απάντηση
Δε μπορώ να σκεφτώ ένα λάθος
Που να είναι αρκετά καλό
Και ντρέπομαι λίγο
Που πρέπει για μια φορά να βρω
Τον τρόπο να του εξηγήσω
Πως δε μπορώ πια να βρω
Τι να μου κάνω.

"Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί;"
Και δεν είναι καθησυχασμός
Δεν είναι παρηγοριά
Είναι η αρχή του παλιού μας σχεδίου
Είναι η αναζήτηση της πρόποσης
Της σπονδής, της θυσίας.

Μα τι να πω
Τι να πω που οι στάχτες δεν καίγονται
Τι να πω που τα μεγάλα
Αν είναι λιγοστά
Καίγονται γρήγορα
Τι να βρω να πω
Και τι να βρω να χάσω

Αυτό απαντώ
Αυτό τον ρωτάω
"Τι έχω να χάσω;"
Και δεν είναι καθησυχασμός
Δεν είναι παρηγοριά.

Απορίες IV

Γιατί τα πολύτιμα πράγματα
να μη δικαιούνται κι αυτά
ένα φθηνό τέλος;

Sic Transit Gloria Mundi.

Απορίες IIb

Inquisit.

If "underachiever" was a profession
what would a successful professional be like?

The simple task of absolution.

Τραβά μια αργή ρουφηξιά κοιτώντας το κενό. Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα, ανυπομονώντας ασυνείδητα για το τέλος της παύσης που σηματοδοτείται από την εκπνοή. Σκέφτομαι πρόχειρα πως "κάθε πράγμα έτσι τελειώνει". Μα η εκπνοή δεν έρχεται.

Τον κοιτάω ενώ κοιτάει το κενό ενώ τον κοιτάω ενώ δε βλέπει τίποτα ή τα βλέπει όλα, δεν ξέρω, δεν εκπνέει όμως και εκνευρίζομαι και ασφυκτιώ και είμαι έτοιμος να βλασφημήσω τη στιγμή, να τη χαλάσω, να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου τέλος πάντων και νοιώθω τον αργό δισταγμό να γίνεται τρέμουλο στο κεφάλι μου, νοιώθω τις άκρες του σώματός μου, αντιλαμβάνομαι, ναι, αντιλαμβάνομαι το μακρόσυρτο νευρικό σινιάλο να κατεβαίνει τη ράχη μου, να περνάει από τους ώμους μου, να γλυκοφιλά τη βασιλική μου φλέβα, κουνήσου, εκπνοή, πρόλαβέ με ρε, οι αρθρώσεις των δακτύλων μου τρίζουν σε μοριακό επίπεδο, τέλειωσέ το πριν-

Κουνάω το χέρι μου και το φέρνω στο πρόσωπό μου. Πιέζω απαλά τα μάτια μου ή τη βάση της μύτης, ξέρω 'γω, με τον δείκτη και τον αντίχειρα. Όταν τα βλέφαρα ξανανοίγουν, βλέπω τον καπνό στον αέρα.

Θα τον σκοτώσω τον γαμ-

-Τους είδες;

Τι λέει;

-Τι λες;

-Την παρέα που καθόταν έξω. Τους είδες;

-Ναι.

Δε μιλάει. Κάνει άλλη μια τζούρα και βασανίζοντάς την και αυτή, κουνάει το χέρι του σε μια χειρονομία που θέλει να υποδηλώσει πως προσπαθεί να βρει τα λόγια. Δεν βοηθάω, δεν μπορώ, δε θέλω, δε θυμάμαι, όλα μαζί, το χέρι κουνιέται, η τζούρα δε φεύγει, επιμένει και ξαφνικά το χέρι πέφτει άτονο και απελπισμένο κάτω. Η εκπνοή είναι της άδοξης φύσης.

Τα χείλη του ανοίγουν διστακτικά και ξανακλείνουν.

Εν τέλει γυρνά ελαφρά προς τα μένα, χωρίς να με κοιτά και τα λόγια βρίσκουν τον εαυτό τους.

-Ποιοι είναι όλοι αυτοί;

-Ποιοι.

-Όλοι. Αυτοί.

Γυρνά και με κοιτά με ένα βλέμμα σχετικής αγωνίας.

Μορφάζω προσποιούμενος πως το σκέφτομαι.

-Δεν έχει σημασία.

Με κοιτά με παραίτηση.

-Αυτό μόνο;

-Ναι. Δεν έχει σημασία.

Σβήνει το τσιγάρο. Και ξαφνικά ακούω τζαμαρίες στο κεφάλι μου να σπάνε. Και με ακούω να ουρλιάζω.

-Δεν έχει σημασία γιατί όλο αυτό, όλοι αυτοί, όλα, είναι δομημένα πάνω στην ασημαντότητα. Γιατί σημασία έχουν τα πράγματα μόνο όταν τους τη δίνεις και κανένα πράγμα ποτέ, έμβιο ή μη δεν απέκτησε σημασία από μόνο του. Το χρήμα, η ζωή, το οξυγόνο, τίποτα. Και αυτός ο κοντοκουρεμένος με το μπλε πουκάμισο που φιλούσε την διπλανή, θα πεθάνει, αυτός και αυτή και οι επόμενοι που θα κάτσουν εκεί, και οι μεθεπόμενοι και όλοι, όλοι όσοι κάτσουν εκεί θα πεθάνουν, όποιος κάθεται εκεί πεθαίνει, δε το ξέρεις; Δεν πρεφάρεις; Όποιος πίνει καφέ πεθαίνει, όποιος πίνει χυμό πεθαίνει, όποιος φοράει γυαλιά ηλίου πεθαίνει, όποιος βγάζει φωτογραφίες τη θάλασσα με κόντρα τον ήλιο πεθαίνει, όλοι. Ό,τι αγαπιέται πεθαίνει, ό,τι περνάει στο ντούκου πεθαίνει -και εκεί εξισώνονται, εκεί ακροβατούν στην ανεπηρρέαστη από τις ανθρώπινες επιθυμίες σημασία: τη μηδενική. Όλα, όλα πεθαίνουν, ό,τι γερνάει ή δεν προλαβαίνει, ό,τι γεννιέται και ό,τι φτιάχνεται, όλα πεθαίνουν, ο τύπος με το μπλε πουκάμισο και εσύ και ο ήλιος και το σπουργίτι πάνω στην τέντα του περιπτέρου, όλα. Και δε μένει τίποτα, κανείς δεν ξέρει τίποτα, αλλά προσπαθούν, όσοι δε θέλουν να πεθάνουν προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους διάφορα και όσοι δε μπορούν, μιλάνε γι' αυτούς που άφησαν και πάει λέγοντας το παραμύθι. Είναι ένα παιδάκι σε ένα σπίτι που καίγεται και πάει και λέει στην πανικόβλητη μάνα του "μαμά, κοίτα, ζωγράφισα ένα γατάκι". Και η μάνα του το κοιτάει και του λέει "εδώ καίγεται το σπίτι Χρηστάκη και εσύ μου μιλάς για γατάκια;" ή κάτι παρεμφερές. Ο Ναπολέοντας κι ο Χίτλερ ζωγράφιζαν γατάκια σε έναν κόσμο που καίγεται -όχι σε 12 ή 24 ώρες, αλλά κάποτε. Κάποτε. Και ελπίζω να είναι σύντομα γιατί έχω βαρεθεί να περιμένω πότε θα εκπνεύσει τελικά ο γαμημένος μύθος της σημασίας και της σημασίας της σημασίας και τέτοιων νεκροβόρων αντιμηδενιστικών ανούσιων φιλοσοφιών.

Παίρνω το χέρι μου από το πρόσωπό μου. Όταν τα βλέφαρα ξανανοίγουν, βλέπω τον καπνό στον αέρα.

-Τους είδες;

-Τι λες;

-Την παρέα που καθόταν έξω. Τους είδες;

-Ναι.

Χειρονομεί προσπαθώντας να βρει τα σωστά λόγια.
Τον διακόπτω.

-Ποιοι είναι όλοι αυτοί;

Με κοιτάει με απορία.

-Τι;

-Τι θα ρωτούσες;

-Αυτόν με το γαλάζιο πουκάμισο....

-Τον είδα.

-Πως γαμάει αυτός ο φλούφλης αυτή τη γκομενάρα ρε φίλε.

Βλεφαρίζω λίγο στο κενό αέρος του κεφαλιού μου.

Τώρα τι να του πω; "Δεν έχει σημασία";

-Έλα ντε.

-Γιατί ρε μαλάκα, το άλλο; Δεν έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως γίνεται τόσος κόσμος, και γνωστοί μας ε, η Σούλα, ο Τάκης, ο Αλέξανδρος, ακόμα και η Βάλια να μπορούν να... ... ... .. .. . . . . .

Και 'γω, μην ακούγοντας άλλα ονόματα από το παραμύθι, αναρωτιέμαι.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί;

Απορία V

Η ηθική οδός, η σεμνή ευχαρίστηση, η ευγενής νόηση
Θα είναι πάντα τα πλαστά υποκατάστατα
Του ζωώδους, της παρόρμησης και της θέλησης.

Όχι;

Η ίδια αίσθηση πλαστού που εμπεριέχεται στην "ηθική"
σε σχέση με το γνήσιο της "παρόρμησης"
είναι η ίδια αίσθηση πλαστού που αφορά
την "εν συνειδήσει ευχαρίστηση"
σε σχέση με το γνήσιο του "ζωώδους".

Η απλή αντικατάσταση όρων
αποτελεί άραγε μιαν επαλήθευση;

Απορίες IV

Αν συνεχίσω να φεύγω εγώ, αλλά απομακρύνεσαι πρώτη
θα μου το χρεώσεις ποτέ ισοπαλία;

Heroes of might and christmas magic.

Otto Mustermann says:
Στο στόχαστρο για μια ακόμα φορά βρέθηκε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ομάδα των ΜΑΤ περικύκλωσε το Δέντρο.
Otto Mustermann says:
παμε να χορεψουμε το γκιταρ γυρω απ το δεντρο
Otto Mustermann says:
ομάδα των ΜΑΤ περικύκλωσε το Δέντρο.
Otto Mustermann says:
ομάδα των ΜΑΤ περικύκλωσε το Δέντρο.
Otto Mustermann says:
ομάδα των ΜΑΤ περικύκλωσε το Δέντρο.
Un ratoncito gris says:
xaaxaxaxa nai
Un ratoncito gris says:
to akousa kai nwritera
Otto Mustermann says:
το ΔΔΔΔΔΔΔΔΔΔΔεντρο
Un ratoncito gris says:
paizei na thelan na to deiroun pantws
Otto Mustermann says:
το ΔΔΔΔΔΔΔΔΔεντρο.
Un ratoncito gris says:
xaxaxaxaxaxxaaxxa
Un ratoncito gris says:
einai idea pia
Un ratoncito gris says:
den einai ena aplo dentro
Un ratoncito gris says:
pa na faw pagwto melomakarono.
Un ratoncito gris says:
Αποπνικτική η ατμόσφαιρα στην Ακαδημίας, όπου ένα αυτοκίνητο έχει πιάσει φωτιά.
Un ratoncito gris says:
ena.
Un ratoncito gris says:
se oli tin akadimias.
Un ratoncito gris says:
exw sygklonistei.
Otto Mustermann says:
ΧΑΑΧΧΑ
Otto Mustermann says:
"το αυτοκινητο ειχε μεσα μπαχαρικα"
Un ratoncito gris says:
AXAXAXXAAXXAAXAXAAX
Otto Mustermann says:
ΦΡΟΥΡΟΥΝΕ ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
Otto Mustermann says:
ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ
Otto Mustermann says:
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΝ
Otto Mustermann says:
ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
Otto Mustermann says:
ΜΑΛΑΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ 5 ΧΡΟΝΩΝ
Un ratoncito gris says:
re
Un ratoncito gris says:
ki egw thelw na to kapsw to poustiko
Otto Mustermann says:
το Δεντρο;;;;;;;;;;

Bury 'till they flourish.

Ευγένεια, τάξη, συνεργασία, ισομοιρασμός, εκτρώσεις. Μερικά μόνο από τα πράγματα που δεν συναντώνται όσο συχνά θα έπρεπε στην όμορφη Δυτική κοινωνία μας. Αναφορικά με αυτή την έλλειψη και εξαιρώντας από το χρονικό σύνολο τις μακρές παρενθετικές περιόδους απάθειας που διανύω ανά καιρούς, με ταλανίζει το ερώτημα "γιατί είναι τόσο γαμημένα δύσκολο ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι, να συνυπάρξει οργανωμένα με τα ομοειδή του;".

Αυτό το όμορφο παιδιαστικό γιατί είναι ιδιαίτερα ταχυφλεγές. Το σκέφτεσαι τώρα και μέχρι να φτάσεις στην αρχή μιας απαντητικής υπόθεσης, έχει λήξει ως "αδιάφορο" και έχεις φτάσει στο άκρο του "ΠΩΣ θα μπορούσε ένα ον που έχει φτάσει στο φεγγάρι κτλ κτλ".

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι, δε θα σας πω ψέμματα, είναι αυτό ανά 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα κατοικημένης γης.

Το δεύτερο, είναι το δίλημμα το οποίο τόση ώρα έντεχνα και ύπουλα προλογίζω:

Πράγματα όπως η ειρηνική συνύπαρξη, η κοινωνική ευγένεια, η λειτουργική τάξη, είναι πράγματα τα οποία επιβάλλει κανείς με σιδηρά γροθιά προς τήρηση και συμμόρφωση; Ή είναι πράγματα που φυτεύονται ανά γενεά και αναμένεται να ανθίσουν, να καρποφορήσουν και να κατανοηθούν συλλογικά;

Η πρώτη περίπτωση, είναι απλή σαν σύλληψη και πολλάκις εφαρμοσμένη. Εξηγεί κανείς σε κάποιο πρόσωπο όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένης αντίληψης, ας πούμε ένα 4χρονο παιδάκι, πως, κοίτα, Κωστάκη, δεν παίζουμε με τα σπίρτα γιατί μπορεί να κάνουμε μεγάλη ζημιά. Ο Κωστάκης όμως γουστάρει το χριτς-πουφ-τσιφ που κάνει το σπίρτο και σου καίει τις κουρτίνες. Του ξαναλές, Κωστάκη, σου είπα μη το κάνεις αυτό, είδες τώρα τι ζημιά έκανες;

Και η ιστορία χωρίζεται σε 3 πιθανά σκέλη:

1) Ευελπιστείς πως ο Κωστάκης κατάλαβε και αφήνεις τα σπίρτα εκεί που ήταν πάντα.
2) Δεν έχεις ιδιαίτερη εμπιστοσύνη γιατί είναι και 4χρονών, οπότε δε το σαπίζεις στο ξύλο, αλλά τα σπίρτα τα κρύβεις.
3) Το σαπίζεις στο ξύλο, το γδέρνεις και το κάνεις κουρτίνες -είσαι βέβαιος πως για τα επόμενα 80 χρόνια θα βλέπει σπίρτο και θα κατουριέται.

Η εφαρμογή του ενστερνισμού των κανόνων συλλογικού ευ ζειν, εκπροσωπούνται από τη λύση υπ' αριθμόν 1. Σε μια αντίστοιχη πραγματικότητα, λες στον 18χρονο θαμώνα Μπουρναζίου με το ζελέ στο μαλλί "άκου Κωστάκη, είναι πολύ ενδιαφέρον που βάζοντας τουρμπίνα Airbus 300 στου μισού τόνου Saxo σου, μπορείς να πιάνεις 650 χλμ/ώρα σε 4 νανοσεκόντ, αλλά πρόσεχε γιατί μπορεί να φας κανέναν παππού στη διάβαση." Ο Κωστάκης φυσικά, πίνει 2 τζόνι μαύρα (αδυνατώντας να καταλάβει διαφορά από τα κόκκινα, αλλά είναι πιο ακριβά και είναι ο Κωστάκης ναούμ') στον Κιάμο και μετά τερματίζει πάνω σε μένα στο φανάρι έξω απ' την ΕΡΤ με όλα τα ένδοξα 650 χλμ/ώρα. Αν επιζήσουμε και οι δύο, η ασφάλεια του Κωστάκη θα πληρώσει το αμάξι μου και ο Κωστάκης θα σκάσει και άλλα 600, πόσα, ευρώ στους μπάτσους επειδή είχε πιει κάτι παραπάνω. Οι της λύσης υπ' αριθμόν 1, υποστηρίζουν αυτή την πορεία δράσης πρακτικά (κρύβουνε τα σπίρτα) και ταυτόχρονα ελπίζουν πως ο Κωστάκης θα πει "ω, πατέρα! υπήρξα τόσο αναιδής προς τη μοίρα και αυτή μόνο με αγάπη με αντάμοιψε! Είθε το φως που μόνο επιτέλους λούζει τη ματιά μου να είναι το αέναο μνημείο της αλλαγής και της ευγένειας που θα ανταποδώσω, εγώ, ένας άνθρωπος ξαναγεννημένος, στην Ζωή, τον Άνθρωπο και την μεταξύ τους ισορροπία!"

Εγώ θεωρώ πως θα πρέπει να κόβουμε ένα κομμάτι από τα παπάρια του Κωστάκη κάθε μέρα με νυχοκόπτη -όταν τελειώσουν, θα συνεχίσουμε με το υπόλοιπο σώμα του μέχρι ο Κωστάκης να χωράει στο σταχτοδοχείο του νέου μου αυτοκινήτου. Είναι με μαθηματική βεβαιότητα βέβαιο πως το πρώτο πράγμα που θα μου πει ο Κωστάκης μόλις βγει από ό,τι έχει μείνει από το αμάξι του, θα είναι "ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΣΤΟ ΓΑΜΩΦΑΝΑΡΟ, ΑΔΕΙΟΣ ΕΙΝ' Ο ΔΡΟΜΟΣ". Και ο φανταστικός μας διάλογος θα τελειώσει με το απαντητικό "γκλανγκ" του μπουζόκλειδου στη ραφή του κρανίου του.

Υπάρχει μια μεγάλη ευγένεια και μια λαμπρή αίσθηση ελπίδας στο να περιμένουμε πως ο άνθρωπος θα μάθει να εναρμονίζεται με το περιβάλλον και τους συνανθρώπους του. Πλησιάζω με περιέργεια και σεβασμό τους ανθρώπους που στέκουν με τέτοια πίστη απέναντι στη μνημειώδη εξελικτική αποτυχία του είδους μας -με την περιέργεια και τον σεβασμό που στέκω απέναντι σε όλες τις μορφές καλοήθους ηλιθιότητας. Είναι όμορφο, ναι, αλλά είναι ηλίθιο να περιμένεις πως 10.000 χρόνια μετά, μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, μετά από την πορεία των προσωκρατικών ως τον χριστιανισμό και από εκεί στο διαφωτισμό και την αναγέννηση, είναι δυνατόν το ζώο που πάει ανάποδα στο μονόδρομο, που δέρνει τη γυναίκα του αν του ζητήσει να βάλει προφυλακτικό, που στέκεται αριστερά στις κυλιόμενες, πετάει σκουπίδια έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, ζητάει 120 ευρώ ταρίφα για 10 χιλιόμετρα από τον τουρίστα, εκτελεί συμμαθητές του επειδή είναι ο μόνος από την τάξη του που δεν έχει γαμήσει, βιάζει την κόρη του, βασανίζει ζώα, πειραματίζεται σε κρατούμενους, κακοποιεί παιδάκια μέσα σε ιδρύματα, καίει δασικές εκτάσεις για να βγάλει φράγκα... όχι.

Όχι. Πρώτα επιβάλλεις και μετά περιμένεις να κατανοηθούν.
Στην τελική, οτιδήποτε είναι καλό, έγινε καλό από συνήθεια.

Το ήθος είναι ακόμα μπούσουλας beta version.

Απορίες III

Το 1925 ο Τ.S. Eliot έγραψε το The Hollow Men.
Ξαναδιαβάζοντας το πρόσφατα
και συγκεκριμένα το τέλος του:

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

σκέφτηκα, πως είναι δυνατόν;
Δεν ήταν λοιπόν άθροισμα και των δύο
οι οργασμοί σας κε Eliot;

If the end does not come.

Είναι τόσο υπερβολικά ανθρώπινη αυτή μας η τάση
Να φερόμαστε στις έννοιες και τους όρους
Σαν είλωτες που προστάζονται από ψηφία και ήχους.
Μόνο και μόνο επειδή τα εφηύραμε
Αυθαίρετα θεωρούμε πως μας ανήκουν
Λες και είμαστε εμείς που θα μείνουμε για πάντα
Όταν αυτά θα 'χουν φύγει.

Θα σκεφτούμε ποτέ -στα σοβαρά-
Πως και αυτά φθείρονται με τον ίδιο τρόπο
Που φθείρεται ό,τι έχει όνομα;
Ή θα μας φαίνεται αστείο να προσέχουμε
Μήπως και σπάσουμε το λεπτεπίλεπτο είναι των λέξεων
Και θα μορφάζουμε προς έκκληση σοβαρότητας
Χωρίς να σκεφτούμε πως οι μορφασμοί είναι σιωπή;

Αγναντεύουμε τελείτσες στο χάρτη, γραμμές σε ρολόγια
Και με ένα ανέμισμα της γλώσσας μπήγουμε τις ταμπέλες
Εδώ είναι θλίψη, εδώ είναι χαρά, εδώ είναι θάνατος
Όλα υπαγόμενα στη ΔΟΥ Αισθητικής (στεγάζεται σε τροχόπιτο)
Χαρτόσημο δίχως εφάπαξ καταβολή, μα τα επιτόκια, χεχ...
Εδώ η αρχή, εδώ η υπερβολή και ο Gauss, η μεγάλη σιωπή
Παρακάτω το τέλος-

Για κάτσε ρε πούστη, για κάτσε λίγο.

Και αν το τέλος δε θέλει να έρθει;

Ανεμίζεις περήφανα τα λάβαρα του αγνώστου
Και χαράζεις από μέσα απ' τα βλέφαρα τη Στιγμή
Και γύρω από την περήφανη ομορφιά που σε πνίγει
Έχεις χτίσει τις μεγάλες καμπύλες παρενθέσεις
Για να μαίνεται εκεί μέσα η λαμπρή σου πανωλεθρία.
Και νομίζεις πως έτσι είναι οι ήττες βλακάκο
Με αρχή, μέση, τέλος;

Και αν το τέλος δεν έρθει;

Στο μικρό ενυδρείο που έχεις για στέρνο
Προσπαθείς να στριμώξεις τυφώνες, σειρήνες, ναυάγια
Μα οι μικρές νηηπομπές που σέρνεις πίσω σου
Δίχως να είδαν ποτέ τους τορπίλλη με τρόμο
Σου θυμίζουν πως ακόμα και αν είναι διάφανα
Τα τετράγωνα τζάμια ορίζουν το χώρο
Και ό,τι ορίζεις, θα 'ναι πάντα μικρό.

Με μεγάλη ευκολία τραγουδάς για συντρίμια
Με μεγάλους παλμούς σιωπάς και πεθαίνεις
Το "μετά" λες δεν υπάρχει, κι όμως
Μήπως απλώς ως εκεί σε βαστάνε τα κότσια σου;
Για μεγάλες πληγές ετοιμάζεις αλμύρα
Για μικρές στιγμές επιτάφιους γράφεις
Μια γραμμή από πορφύρα που την κόβει το τέλος

Μα για κάτσε ρε πούστη.

Κι αν το τέλος δεν έρθει;

Απορίες II

Απορίες.