Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.
Από τη μία, εμείς. Με το βάρος της θέλησης, με τον μονόδρομο της μετάβασης. Το χρέος της εγκατάλειψης αυτών που περπατάνε με τα γόνατα. Εμείς με την ευθύνη του δρόμου που δεν έκρυβε ποτέ καμία υπόσχεση. Εμείς που χαμογελάμε με τα δόντια σφιγμένα όταν μας μιλούν τα ιδανικά μας.
Και δίπλα μας, οι άλλοι. Με έναν μικρό δωρεάν χάρτη στα λόγια τους και ένα μολύβι στη δικιά μας γλώσσα. Με τις όμορφες πράξεις τους για άσχημους λόγους, με την παράλυση για λύση όταν αρχίζει το τρέξιμο. Αυτοί με το ρολόι στην πλάτη τους, εκεί που κανένας καθρέφτης δε βοηθάει να δεις. Οι άνθρωποι που περνάει η ζωή από μέσα τους και νομίζουν πως και το αντίθετο είναι το ίδιο. Οι άνθρωποι που περνάς από μέσα τους, αυτοί που δε θα βρεις εκεί που θα 'σαι αύριο, οι άνθρωποι που έχουν μόνο μια ημερομηνία.
Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.
Φοβάμαι για αυτούς που μένουν να βρεθούν.
Φοβάμαι μήπως αυτό σημαίνει πως τους προφτάσαμε.
Φοβάμαι μήπως μας περίμεναν.
Φοβάμαι τι θα στέκει αντίκρυ τους όταν μας χαιρετήσουν.
Από τη μία εμείς. Εμείς με την ανάγκη να υπάρχουμε πάνω από ένας, εμείς με την δίψα για αιτίες λαθών. Εμείς που λέμε "οι άλλοι" εύκολα, μα μας πονά η μοναξιά της ευκολίας. Εμείς που θέλουμε κι άλλους, όχι απλώς για σήμερα μα για Εκεί.
Και απέναντί μας, οι άλλοι, με τις ευκαιρίες τους να στερεύουν απ'τα τόσα λάθη που ήπιαν οι αδερφοί τους. Απέναντί μας αυτοί, οι άνθρωποι που θα αδικήσουμε χίλιες φορές μα όχι όλες εις βάρος τους. Οι ανίκητοι, καινούριοι άνθρωποι, με ιστορίες που μπορείς να καταλάβεις αν όχι να θυμηθείς. Με όνειρα που μπορείς να παραγγείλεις και με πόνο που φεύγει αν δε τον σκέφτεσαι.
Δεν έμειναν πολλοί τώρα πια.
Εμείς που δεν θέλουμε πια να χρειάζονται λόγια
Και οι άλλοι, που δεν έχουν τι να μας πουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου