2220

Ακούω κραυγές. Και ικεσίες. Και βρισίδια.
Πάω να δω.

Βρώμικο πάτωμα, πόδια δεμένα σε σίδερα, δάχτυλα σε σύσπαση.
Ιδρώτας, ιδρώτας, κραυγές, ιδρώτας.
Όμως ο πόνος είναι αίσθηση, δεν τον αντιλαμβάνεσαι εξωγενώς.
Κοιτάω.
Νοιώθω μια απέραντη αναισθησία να φεύγει από το στέρνο μου. Μια ασύλληπτη προστατευτική δύναμη, ανηλεής ακόμα και προς τον κάτοχο. Μου γεμίζει τα μάτια και στο κενό που αφήνει, πετά ένα χαμόγελο που δεν είναι Καλό.

Πόδια δεμένα σε σίδερα, ανοιχτά.
Τώρα δεν είσαι μόνη. Τώρα θες να τα ξέρουν όλα.
Μια κόκκινη πληγή που κάποιος κυνήγησε περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε. Μια σάρκινη μεμβράνη που γεμίσατε με 46 όνειρα, μοιρασμένα με κέρμα αλλουνού. Τώρα τα όνειρα θέριεψαν και θέλουν να βγουν -και θα βγουν από εκεί που μπήκαν.

Πόση μετάνοια υπάρχει σε αυτό;

Σφιγκτήρες που λύονται. Κομμάτια που κόβονται με ψαλίδι. Ουσίες που δεν συνθέτει το σώμα.
Δεσμοί που δεν θα γίνουν ποτέ Γόρδιοι, χαρτοκοπτική που δεν τσαλακώνεται. Ξυλοκαΐνη. Φίλη.

Πρέπει να σφιχτεί.
Πρέπει να σφιχτεί όπως όταν χέζει.
Αυτό κάνει και τώρα, αυτό προσπαθεί.
Ο κόσμος είναι η μεγάλη της τουαλέτα και τα κόπρανα είναι έλλογα δίποδα θηλαστικά. Τον θεό τον εφηύραμε άνδρα όμως -και ξέρουμε όλοι πως οι άνδρες αργούν να τραβήξουν καζανάκι.

Δε μπορώ. Πονάω. Τι μου κάνετε. Τι μου κάνετε. Δε μπορώ.
Κραυγές. Συμβουλές. Κραυγές. Αυστηρές συμβουλές. Υπακοή.
Δε μπορώ, δε μπορώ άλλο. Τι μου κ... αγάπη μου, αγάπη μου, αγάπη μου.

Η αγάπη σου θα σε σκότωνε αν μπορούσε.
Η αγάπη σου αναπνέει φωνάζοντας.
Η αγάπη όλου του κόσμου σαν εσένα είναι γύρω σου.
Είναι ο μαλάκας στο φανάρι.
Η πουτάνα στο πεζοδρόμιο. Ο πρώτος σου έρωτας.
Ο τελευταίος σου έρωτας.
Ο ανώμαλος εργοδότης, ο νεκρός φίλος, ο άρρωστος πατέρας, εσύ που ουρλιάζεις. Εγώ που σε βλέπω να στάζεις από παντού και σε σιχαίνομαι για την ατέλεια που είσαι.
Που είμαι. Που είναι. Που Είναι.

Καλώς όρισες στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σου -από την έξω σκοπιά.

Καλή συνέχεια.