Η συνεπαγωγή της μοναξιάς.

Ο στόχος είναι πάντα η ισορροπία. Ούτε η ισότητα, ούτε η επιβολή, ούτε η αποχή, ούτε η αδράνεια. Όλα αυτά είναι μικρά -και κατά κύριο λόγο αναλώσιμα και παροδικά- μέσα επίτευξης της ισορροπίας. Δεν έχει σημασία αν η τελευταία επιτυγχάνεται μέσω παραδοχών και υποχωρήσεων ή μέσω υπερβολής και ακρότητας. Δεν έχει σημασία κανένα μέσο, καμία μέθοδος, κανένας τρόπος -ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι στρωμένος με αγκάθια, κάνοντας και μια cliche παράφραση.

Λίγα πράγματα στέκουν πάνω από την ισορροπία. Ίσως και να 'ναι μόνο ο εαυτός μας τώρα που το σκέφτομαι, αλλά όλα αυτά που συνδέουν την έλλειψή της με την κατοχή του, είναι αρκετούτσικα. Είναι η επιθυμία της, είναι ο φόβος μας, είναι η ανάγκη μας και είναι το απόθεμά μας γενικότερα, το πόσο από Εμάς έχει μείνει εκεί μέσα. Όταν ξεκινάς όμως, έχεις μετρηθεί ή σε πάει απλώς και μόνο η επιθυμία, η ανάγκη, ο ενθουσιασμός, ο έρωτας; Τα ξέρεις όλα ή δεν ξέρεις τίποτα; Και όσο περνάει ο καιρός, ξεχνάς τον σκοπό σου ή θυμάσαι το χαμηλό σου απόθεμα; Και πότε κάνεις την πρώτη παραδοχή, πότε μειώνεις τις προσφορές σου;

Και αν είσαι κάποιος που δεν θέλει παραδοχές, που η υποχώρηση στα προσφερόμενα δεν είναι κάτι που θες να κάνεις, που θες να τα αφήσεις όλα σαν σε βιτρίνα χωρίς τζάμι για να τραφεί η άπορη ισορροπία, τι κάνεις όταν η ροπή μεγαλώνει; Μειώνεις; Και η ισορροπία που μέχρι πρότινος ήταν πλανητικής κλίμακας, σιγά-σιγά θα φτάσει να είναι ένα όρθιο ραβδί στα ακροδάχτυλά σου;

Και αν δεν θες να το ξανακάνεις αυτό; Και αν αυτή τη φορά εσύ το είχες κάνει σωστά το μέτρημα γιατί δεν υπήρχε αφαίρεση -αν ποτέ δεν είχες δώσει- και ξαφνικά ξεπούλησες για να σου πουν πως είσαι στην αυγή ενός υπερπληθωρισμού;

Τι κάνεις όταν όλα έχουν ξαναγίνει από άλλους στην πρώτη παράσταση που ανέβασες εσύ;