Ζώα.

Βρίσκονται παντού. Ντυμένα με το διακριτικά φανταχτερό ύφασμα μιας εναλλακτικής τοποθέτησης, μιας αποστασιοποίησης από τη μάζα αλλά και τους επικριτές αυτής, επιτηδευμένα ατημέλητα ή πλήρως εναρμονισμένα με τις επιταγές μιας απαράδεκτης οικουμενικά αντιμόδας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αφήνοντας κουτσουλιές με άρωμα μοναδικότητας, μαρκάροντας την μικροσκοπική περιοχή που καταλαμβάνει ο χαρακτήρας τους με ντεμοντέ κάτουρο -πως χωράει τόσο μεγάλος Εγωισμός σε τόσο μικρό χαρακτήρα;

Οι διαδικασίες αυθυποβολής των ζώων είναι πολλά τεχνοτροπικά επιπέδα παραπάνω από τις ανθρώπινες. Είναι τρομακτικά επιμελημένος ο τρόπος που δομείται το ψέμα της ύπαρξής τους, φοβερά ενστικτώδης (με όλη την μεθοδική τελειότητα που φέρει το ένστικτο) η τεκμηρίωση του ψέμματος αυτού με ασημαντότητες που γυαλίζονται τόσο ώστε να τυφλώνουν το θεατή και να μη διαφαίνεται το κούφιο σώμα τους. Και εν τέλει, η πίστη στο αυτοδομούμενο ψέμα, η απόλυτη παραδοχή όλων των ασαφών προτερημάτων, η "μεγάλη ιδέα για τον εαυτό", φτάνει σε τέτοιο στάδιο μη-αναγκαιότητας απόδειξης στο μικρό τους μυαλό, που ακόμα και ο πιο δύσπιστος περαστικός, θα πέσει για κάποιο καιρό στο δίχτυ της ίδιας πίστης.

Ξεγελιόμαστε όταν συγχέουμε την ελαφρότητα με την ευτυχία, τον αυθορμητισμό με τη ζωή και το επιπόλαιο με το χαριτωμένο. Ξεγελιόμαστε όταν κρίνουμε ένα βιβλίο από το φανταχτερό εξώφυλλο, ξεγελιόμαστε όταν νομίζουμε πως οι μυρωδιές μας χορταίνουν. Ξεγελιόμαστε όταν αναδιαμορφώνουμε τα κριτήρια που θέσαμε για να χωρέσουν το αδιάφορο μα θορυβώδες "υφίσταμαι" ενός ζώου -θέτουμε τα ίδια κριτήρια και για τον εαυτό μας και όταν αυτά παρακάμπτονται, αδικούμαστε και οι ίδιοι.

Ας θυμόμαστε: όσο ατελέσφορη και αδόκιμη ηθικά και πρακτικά είναι η συγχώρεση κάποιου για τη φύση του, άλλο τόσο αδύνατη είναι γι' αυτόν που χαράμισε τη δική του φύση -σε ένα ζώο.