Είσαι κάπου μακρυά. Μακρυά από τις γνωστές σου γειτονιές και τους οικείους θορύβους -ή σιωπές. Απέναντί σου έχεις την ίδια αρχαία γη και σε σκεπάζει ο ίδιος αρχαίος ουρανός, το μόνο που αλλάζει είναι οι μικροί άνθρωποι. Και καθώς αυτοί είναι εύπλαστοι, σου αρέσει να γλιστράς μόνο στις επιφανειακές διαφορές της κουλτούρας τους από τη δική σου, σου αρέσει να βλέπεις το σχήμα τους, αλλά φοβάσαι την κοινή απογοήτευση που κρύβει η πήλινη υφή τους.
Είσαι μακρυά και αυτό έχει σημασία. Δεν ακούς τη γλώσσα σου στο δρόμο, κανείς δε σε καταλαβαίνει όταν τραγουδάς το απόγευμα στα σοκάκια και δεν μπορούν να δουν τι διαβάζεις. Και όταν λες από που έρχεσαι και όταν ακούς από που έρχονται, νοιώθεις το βάρος μιας μακρινής ρίζας και την ελαφρότητα των οριζόντων από τους οποίους έφεραν εκείνοι τις δικές τους. Είσαι καλεσμένος και είναι όμορφο αυτό, γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένο με την καινούρια γνώση και την παλιά ανάγκη να αλλάξεις δέρμα.
Θέλεις να έχεις ξεχαστεί, θέλεις να είσαι στην άκρη του κόσμου χωρίς κανέναν μίτο να σε βγάλει από το λαβύρινθο της πυξίδας σου. Μπορεί κάποιες στιγμές να κουβαλάς κάτι αιώνια δικό σου, ίσως κάτι που χωράει στην τσέπη σου σαν αναπτήρας, ίσως κάτι που χωράει μόνο στο κεφάλι σου, σαν ανάμνηση. Ίσως να θες να ξέρεις πως μπορείς ανά πάσα στιγμή να μεθύσεις και να μιλάς σε κάποιον μπάρμαν -ο οποίος ενδεχομένως ξεφεύγοντας από το επίπεδο του μέσου μπάρμαν, να καταλαβαίνει τα αγγλικά σου- για την κοπέλα που άφησες πίσω, ή που σε άφησε πίσω, ή που δώσατε ένα ανείπωτο ραντεβού όταν αυτός ο κύκλος των εαυτών σας κλείσει. Γενικά, είτε το μέρος είναι οι όχθες μιας λίμνης στη βόρειο Ιταλία, είτε κάποιο καταγώγιο σε κάποιον σιδηροδρομικό σταθμό της ανατολικής Ευρώπης, ο ρομαντισμός θα είναι εξίσου παρών -με την εκάστοτε μορφή που του αρμόζει φυσικά.
Και συνειδητοποιείς, πως δεν γίνεται να ξεχαστείς αν δεν ξεχάσεις. Συνειδητοποιείς πως πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στη φυγή και το όραμα της επιστροφής, γιατί αν φύγεις με σκοπό να γυρίσεις, μάθε, δεν έφυγες ποτέ. Αν ζεις στις όχθες της λίμνης ή στο ξενοδοχείο δίπλα στις ράγες για να μπορείς να πεις πως επέστρεψες από εκεί, για να μπορέσεις να αγκαλιάσεις κάποιο κορίτσι που σε περίμενε και να της πεις "γύρισα", μείνε σπίτι. Έφυγες για να φύγεις, έφυγες γιατί δε μπορούσες να μείνεις, έφυγες γιατί ήταν η μόνη σου οδός. Το να χρωματίζεις την επιστροφή στο κεφάλι σου, είναι το ίδιο με το να μετανιώνεις που δεν έσκισες τα εισιτήρια πίσω στην Αθήνα.
Έχεις ήδη φύγει όμως και είναι καιρός να αναλάβεις τόσο την ευθύνη του να μη λείπεις σε κανέναν, όσο και την βαρύτερη να μη σου λείπει κανείς.
Έχεις ήδη φύγει. Καιρός να αρχίσεις να φέρεσαι αναλόγως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου